Volgens de legende werd magnetisme ontdekt door een herdersjongen in Magnesië, een bergstreek in Macedonië. Hij merkte op dat de rotsen waarop hij liep langzaam maar zeker de ijzeren spijkers uit zijn sandalen trokken. Stenen gehouwen uit deze rotsen, die een dergelijke mysterieuze kracht op ijzer uitoefenen, werden “magnetische” stenen, ofwel magneten genoemd, naar de naam van deze bergstreek.
De eenvoudigste magneet heeft twee magnetische polen, die noordpool en zuidpool genoemd worden. Twee magnetische polen die bij elkaar in de buurt gehouden worden, oefenen een magnetische kracht op elkaar uit:
- gelijksoortige polen stoten elkaar af;
- ongelijksoortige polen trekken elkaar aan.
Merk op dat deze regels lijken op die voor elektrische ladingen en krachten (zie paragraaf 16.1). Magnetische polen zijn echter niet hetzelfde als elektrische ladingen! In tegenstelling tot elektrische ladingen komen magnetische polen niet los voor. Elke magneet heeft “evenveel” noordpool als zuidpool. De polen kunnen ook niet gescheiden worden door een magneet doormidden te breken; als men dat doet, ontstaan er twee kleinere, zwakkere magneten, die elk weer een noordpool en een zuidpool hebben.
Net als in het geval van de elektrische kracht stellen wij dat de magnetische krachten tussen magneetpolen worden overgebracht door een magnetisch veld. Dit magnetische veld strekt zich uit door de gehele ruimte en bevat alle relevante informatie over magnetische invloeden.
